Με δυο – τρεις βαλίτσες και μια υπόσχεση για συμβόλαιο μερικής απασχόλησης σε ομάδα του Λουξεμβούργου μετανάστευσε η οικογένεια του Μίραλεμ Πιάνιτς στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τον χαφ της Γιουβέντους να εξηγεί πως το δικό του κλάμα έπεισε τους ανθρώπους της ομάδας στην οποία έπαιζε ο πατέρας του, στη Γιουγκοσλαβία, να τον αφήσουν να φύγει πριν την έναρξη του πολέμου…
Ο 28χρονος αστέρας των «μπιανκονέρι» μίλησε για τη μετανάστευση στα παιδικά του χρόνια και τους μαχητικούς γονείς του, τους οποίους θα έχει πάντοτε πρότυπα για το γεγονός πως «ήταν κι εκείνοι παιδιά, 20-22 ετών, όταν έφυγαν από την πατρίδα τους δίχως το παραμικρό, γεμίζοντας απλά λίγες βαλίτσες και αναχωρώντας για το Λουξεμβούργο για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή».
Όπως αναφέρει ο Πιάνιτς, το γεγονός πως ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής στην FK Drina Zvornik, ομάδα της Γ’ κατηγορίας του ποδοσφαίρου της Γιουγκοσλαβίας, πριν από περίπου τρεις δεκαετίες, του επέτρεψε με τα ταξίδι για τα παιχνίδια, να καταλάβει γρήγορα την ένταση στο κομμάτι της πολιτικής και να αντιληφθεί πως έπρεπε να ξεφύγει από την εμπόλεμη κατάσταση που θα ερχόταν.
Ο Φαρουντίν Πιάνιτς, προσπάθησε να μιλήσει με τους ανθρώπους της ομάδας του για να τον αφήσουν να φύγει, από τη στιγμή που είχε βρει, μέσω φίλων του, συμβόλαιο part-time σε ομάδα του Λουξεμβούργου και θα έπιανε μια επιπλέον δουλειά, ώστε να τα βγάζει πέρα.
Και τις δύο φορές που απευθύνθηκε στον σύλλογο δεν έβγαλε άκρη, με τη μητέρα του νυν ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους, Φατιμά, να παίρνει τα παιδιά στην αγκαλιά της και να επισκέπτεται κι εκείνη τα γραφεία της Drina Zvornik. Το κλάμα του μικρού -τότε- Μίραλεμ έπεισε τους ανθρώπους της ομάδας κι εκείνοι επέτρεψαν στον Φαρουντίν να φύγει ως ελεύθερος.
Εκείνα τα δάκρυα έσωσαν την οικογένεια του Πιάνιτς, σε αντίθεση με εκατοντάδες συμπατριώτες του που έχασαν τη ζωή τους στην πόλη Ζβόρνικ όταν ξέσπασε ο πόλεμος.