Ήταν ο άνθρωπος των ποδοσφαιριστών. Το στήριγμα των προπονητών. Η ψυχή των αποδυτηρίων. Ο Κούλης Δουρέκας αφήνει τον Ολυμπιακό για τη Νότιγχαμ και παράλληλα αφήνει ένα τεράστιο και δυσαναπλήρωτο κενό.
Ήταν ένα από τα πολλά ταξίδια ρουτίνας που έκανε ετησίως. Οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο είναι γεμάτες από δαύτα. Συνήθιζε να επισκέπτεται και να επιθεωρεί εγκαταστάσεις, γήπεδα, ξενοδοχεία, πόλεις γενικότερα, για να είναι σίγουρος πως όλα έχουν προγραμματιστεί σωστά και όλα θα κυλήσουν στην εντέλεια. Εκείνο το ταξίδι του θα ήταν σημαδιακό. Σε μια χρονιά που θα πήγαινε και στη Μαδρίτη, αλλά και στο Τορίνο, η ημέρα που επισκέφτηκε το Μάλμε ήταν λίγο διαφορετική. Γιατί όλα θα ήταν διαφορετικά όταν ο Ολυμπιακός θα υποδεχόταν τη σουηδική ομάδα στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Στις 9 Δεκεμβρίου του 2014 η καθημερινότητα του Κυριάκου Δουρέκα είχε τρομοκρατηθεί. Η ζωή του είχε απειληθεί. Η γνώση του για όσα μέχρι εκείνο το σημείο ήξερε είχε διαφοροποιηθεί. Ένα μεγάλο πρόβλημα στο στομάχι τον στέλνει εσπευσμένα στο χειρουργείο. Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου, ένα 24ωρο πριν την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Μάλμε, ο αγαπημένος Κούλης των αποδυτήριων θα λείπει από το γήπεδο και την ημέρα του αγώνα θα αναγκαστεί να παρακολουθήσει τα «παιδιά» του να παλεύουν για το εισιτήριο του Europa League, από το άχρωμο δωμάτιο του νοσοκομείου.
Το βράδυ, μέσα στον ενθουσιασμό της επιτυχίας, δεν τον ξέχασε κανείς. «Περαστικά στον Κούλη Δουρέκα, που περνάει μία δύσκολη φάση της ζωής του. Κούλη για εσένα αυτή η νίκη. Ξέρουμε ότι είσαι δυνατός και όλα θα πάνε καλά», θα πει ο Γιάννης Μανιάτης και ο Μίτσελ θα συμπληρώσει: «Είμαστε πολύ χαρούμενοι για τη νίκη διότι δώσαμε χαρά στους φιλάθλους μας, αλλά και σε έναν αδελφό μας, τον Κούλη Δουρέκα, ο οποίος από το νοσοκομείο σίγουρα άκουσε τις φωνές μας».
Ο Ισπανός είχε ως σημείο αναφοράς του τον Δουρέκα. Όπως τον είχε ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Μάρκο Σίλβα. Ο Σρέτσκο Κάτανετς. Ο Τάκης Λεμονής. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ο Περέιρα. Όπως τον είχαν όλοι οι προπονητές που πέρασαν από τον Ολυμπιακό τα τελευταία είκοσι χρόνια και όπως τον αγαπούσαν όλοι οι παίκτες που έζησαν τα αποδυτήρια σε Ρέντη και Καραϊσκάκη. Απλώς, εκείνη η χρονιά ήταν λίγο πιο έντονη.
Ήταν η χρονιά που ο Μίτσελ αναφερόταν προσωπικά σε εκείνον, στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του. «Και φυσικά στον αιώνιο Κούλη Δουρέκα, του οποίου το κουράγιο, η παρότρυνση και η υποστήριξη μας βοήθησαν πολύ ώστε να εκπληρώσουμε σημαντικούς στόχους», έγραφε στις ευχαριστίες του. Ήταν η χρονιά που ο Βίτορ Περέιρα τού αφιέρωσε το πρωτάθλημα που κατέκτησε, η χρονιά που οι παίκτες έτρεχαν να πανηγυρίσουν μαζί του τα γκολ στον αγώνα με τον Ατρόμητο στις 4 Φεβρουαρίου. Εκείνος χαμογελούσε σα μικρό παιδί! Και το ποιοι παίκτες είναι ίσως το σημαντικότερο. Γιατί θα μπορούσες να το περιμένεις από τον Γιάννη Μανιάτη ή τον Κώστα Μήτρογλου, αλλά από τον Ιμπραήμ Αφελάι; Από έναν περαστικό; Αυτό και μόνο αποδεικνύει πόσο σημαντικός είναι/ήταν ο Κούλης Δουρέκας για τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού.
Η επόμενη, «δική» του φορά…
Ο Γιάννης Μανιάτης τον φώναξε κοντά του. Κάποιοι είπαν κατόπιν παρότρυνσης του Βαγγέλη Μαρινάκη, κάποιοι κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας. Οι υπόλοιποι το δέχτηκαν με ενθουσιασμό, χοροπηδούσαν σαν μικρά παιδιά. Ο Κούλης Δουρέκας μαζί με τον αρχηγό του Ολυμπιακού σήκωναν στις 23 Μαΐου του 2015 το κύπελλο Ελλάδας – μετά τον τελικό με την Ξάνθη – σε μια κίνηση που εσώκλειε όλη την αγάπη που του είχαν οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δική του στιγμή και σχεδόν τρία χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ που κοιτούσε το παράθυρο του νοσοκομείου, ελπίζοντας ότι θα δει το Καραϊσκάκη, ο παράγοντας των ερυθρολεύκων θα ήταν και πάλι στο επίκεντρο.
Αφορμή η νίκη του Ολυμπιακού στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικού. Ο Κούλης, θα μαζέψει τους παίκτες πριν το ματς. «Μερικές φορές νομίζεις ότι θέλεις να τα παρατήσεις, αλλά μετά θυμάσαι ότι πολλοί είναι εκείνοι που περιμένουν να πέσεις. Φρόντισε να τους διαψεύσεις», θα τους πει, ενθυμούμενος πόσο κοντά ήταν να παρατήσει τη… ζωή τρία χρόνια πριν. Οι παίκτες του Ολυμπιακού θα κερδίσουν 4-1 και σε κάθε γκολ θα τρέχουν στον πάγκο. Γνωστή η διαδρομή, γνωστή η αφιέρωση.
Το κενό του θα είναι δυσαναπλήρωτο. Οι παίκτες τον λατρεύουν. Οι συνεργάτες του τον εκτιμούν. Ο Σάββας Θεοδωρίδης τον αποθέωσε, ο Κριστιάν Καρεμπέ τον έκανε κουμπάρο και προφανώς ο Βαγγέλης Μαρινάκης εκτιμά τόσο την προσωπικότητά του, ώστε να του δώσει τρόπον τινά προαγωγή. Ο Κούλης Δουρέκα υπηρετεί τον Ολυμπιακό από τα πέτρινα χρόνια, ήταν έμπιστος συνεργάτης τόσο του Σωκράτη Κόκκαλη, όσο και της παρούσης κατάστασης και ίσως από τους ελάχιστους που δεν έχουν εμπλακεί σε έριδες, που δεν έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους. Σίγουρα ο μοναδικός που μιλάει τόσο σπάνια. Κι αν τον ρωτήσεις, δε θα έχει πολλά διαφορετικά να πει κάθε φορά.
«Είναι όλη η ζωή μου ο Ολυμπιακός. Στην περιπέτεια που είχα με την υγεία μου, ο Ολυμπιακός ήταν δίπλα μου. Μου στάθηκαν και οι δύο πρόεδροι. Οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, όλοι οι συνεργάτες και φίλοι ήταν στο πλευρό μου, ενδιαφέρονταν, έρχονταν να με δουν και να μου ευχηθούν. Μου έδωσαν μεγάλη δύναμη. Ο Ολυμπιακός είναι η δεύτερη οικογένειά μου… Είναι όλη η ζωή μου».