Η έδρα στο ποδόσφαιρο έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο σημαντικά πλεονεκτήματα για μια ομάδα. Η ώθηση των οπαδών και η οικειότητα που αισθάνονται παίζοντας στο “σπίτι” τους, δίνει στους γηπεδούχους ένα αβαντάζ απέναντι στον αντίπαλό τους.
Ο σημαντικός αυτός παράγοντας έχει αποβεί καθοριστικός στα Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου; Πόσες φορές έχουν καταφέρει οι γηπεδούχοι να κατακτήσουν τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση;
Κατακτήσεις Μουντιάλ από Γηπεδούχους Ομάδες – Χώρες.
Στις συνολικά 20 διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου που έχουν διεξαχθεί έως σήμερα, το βαρύτιμο τρόπαιο κατέληξε στις γηπεδούχους ομάδες πέντε φορές.
Με τη βοήθεια του κόσμου τους και τις ευνοϊκές συνθήκες που αντιμετώπιζαν, πέντε φορές οι χώρες που φιλοξένησαν τη διοργάνωση κατάφεραν στο τέλος και να την κατακτήσουν.
Ας δούμε λοιπόν αναλυτικά ποιες χώρες το κατάφεραν και πότε.
Τα πρώτα δύο Μουντιάλ κατέληξαν σε γηπεδούχους (Ουρουγουάη – Ιταλία).
Στις πρώτες διοργανώσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου συμμετείχαν λίγες ομάδες. Το 1930 και το 1934 οι συνολικοί αγώνες που πραγματοποιήθηκαν ήταν 35. Σχεδόν οι μισοί, δηλαδή, από εκείνους που έγιναν στο τελευταίο Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Αναμενόμενο ήταν, λοιπόν, οι γηπεδούχοι να έχουν ακόμη μεγαλύτερες πιθανότητες κατάκτησης. Τελικά και στις δύο διοργανώσεις οι χώρες που φιλοξένησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο έφτασαν ως την κατάκτησή του.
Στην Ουρουγουάη το 1930 έφταναν τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες για να της δώσουν το βαρύτιμο τρόπαιο. Οι Λατινοαμερικάνοι επικράτησαν 1-0 του Περού στις 18 Ιουλίου και στη συνέχεια ισοπέδωσαν τους υπόλοιπους αντίπαλούς τους.
Μετά τα εμβληματικά 4-0 επί της Ρουμανίας, 6-1 επί της Γιουγκοσλαβίας και 4-2 επί της Αργεντινής στον τελικό, η Εθνική Ουρουγουάης έφτασε στην κατάκτηση του ενός εκ των δύο Μουντιάλ που έχει στην κατοχή της.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν η σειρά της Ιταλίας να αποδείξει πόσο σημαντική είναι η δύναμη της έδρας. Οι διοργανωτές του Μουντιάλ του 1934 έφτασαν στην κατάκτηση του τροπαίου μετά από μια σειρά 5 αγώνων.
Χαρακτηριστικότερη τους νίκη το 7-1 επί των Η.Π.Α., ενώ στον τελικό επικράτησαν 2-1 της Τσεχοσλοβακίας στην παράταση.
1966: Η χρονιά της μεγάλης Αγγλίας.
Μέσα στην πατρίδα του ποδοσφαίρου ήταν γραφτό να ζήσει η γηπεδούχος Αγγλία τη σημαντικότερη στιγμή της σε εθνικό επίπεδο στο ποδόσφαιρο.
Η παρέα των Bobby Charlton, Geoff Hurst, Bobby Moore και Gordon Banks ήταν αποφασισμένη να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο πάνω στο νησί που γέννησε το λαοφιλέστερο άθλημα στον πλανήτη.
Η Αγγλία ξεκίνησε τη διοργάνωση αδύναμα, μένοντας στο 0-0 απέναντι στην Ουρουγουάη στην πρεμιέρα. Στη συνέχεια, όμως, με δύο νίκες επί του Μεξικού και της Γαλλίας έδειξε σε όλους ότι ήταν αποφασισμένη να φτάσει μέχρι τέλους.
Αποκλείοντας κατά σειρά την Αργεντινή και την Πορτογαλία, η Αγγλία έφτασε στον τελικό με αντίπαλο τη Γερμανία. Η κανονική διάρκεια έληξε 2-2, όμως τα δύο γκολ του Geoff Hurst στην παράταση (με τα οποία έκανε χατ-τρικ) έδωσαν το τρόπαιο στους Βρετανούς δίνοντάς τους τη μεγαλύτερη χαρά έως σήμερα σε επίπεδο εθνικών ομάδων.
Η στιγμή της Αργεντινής στο δικό της γήπεδο.
Το 1978 ήταν η σειρά της Λατινικής Αμερικής να φιλοξενήσει ξανά ένα Μουντιάλ. Η διοργανώτρια χώρα ήταν η Αργεντινή, η οποία έχοντας ως μπροστάρη τον Mario Kempes ήθελε να κερδίσει το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο.
Εκμεταλλευόμενη το ταλέντο των ποδοσφαιριστών της αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση του κόσμου της, η Αλμπισελέστε κατάφερε να φτάσει στην κορυφή σε μια πολύ δύσκολη διοργάνωση.
Στους ομίλους δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα από Ουγγαρία και Γαλλία, όμως η ήττα από την Ιταλία ήρθε να της χτυπήσει το καμπανάκι για τη συνέχεια.
Ο Mario Kempes και η παρέα του πήραν το μήνυμα και μπήκαν στη φάση των 16 φέρνοντας ισοπαλία με τη Βραζιλία και σημειώνοντας δύο νίκες απέναντι σε Περού και Πολωνία. Το Περού, μάλιστα, αποδείχτηκε σάκος του μποξ καθώς οι Αργεντίνοι επικράτησαν με το θριαμβευτικό 6-0.
Δεδομένου του συστήματος που υπήρχε στη συγκεκριμένη διοργάνωση, τα αποτελέσματα της 2ης φάσης ήταν αρκετά για να τους δώσουν το εισιτήριο στον μεγάλο τελικό.
Εκεί αντιμετώπισαν μια άλλη μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή, με την Ολλανδία των Rensenbrink και Neeskens να εντυπωσιάζει με το επιθετικό της ποδόσφαιρο.
Η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε 1-1, όμως στην παράταση ο Mario Kempes σκόραρε για 2η φορά στον τελικό δίνοντας καθοριστικό προβάδισμα στους Αργεντίνους. Το γκολ του Daniel Bertoni που ακολούθησε ήταν το κερασάκι στην τούρτα των πανηγυρισμών για την Αλμπισελέστε που κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην έδρα της.
Το 1998 είχε Γαλλικό όνομα: Ζινεντίν Ζιντάν.
Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια μέχρι να πανηγυρίσει ξανά μία γηπεδούχος χώρα την κατάκτηση του Μουντιάλ.
Σα να ήταν γραφτό από τη μοίρα, αυτό συνδυάστηκε ξανά με την παρθενική κατάκτηση από τη χώρα που αναδείχτηκε στο τέλος νικήτρια.
Οι Γάλλοι είχαν επενδύσει πολλά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998. Οι υποδομές τους ήταν ότι πιο σύγχρονο είχε εμφανιστεί μέχρι τότε. Το ίδιο εντυπωσιακή ήταν και η ομάδα τους: Η παρέα των Henry, Desailly, Djorkaeff, Karembeu, Thuram και άλλων αστέρων, υπό τις οδηγίες του Aime Jacquet αλλά κυρίως κάτω από το φως του μεγάλου Zinedine Zidane, είχε θέσει ως στόχο την κατάκτηση του τροπαίου.
Όπως αναμενόταν, στη φάση των ομίλων οι Τρικολόρ έκαναν περίπατο απέναντι σε Νότιο Αφρική, Σαουδική Αραβία και Δανία με το επί μέρους σκορ τους να φτάνει στο 9-1 γκολ υπέρ.
Η συνέχεια για τους Γάλλους αποδείχτηκε πολύ δυσκολότερη
Στη φάση των 16 όμως, ο δρόμος φάνηκε ότι δε θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η Παραγουάη αποδείχτηκε σκληρό καρύδι και χρειάστηκε το γκολ του Blanc στην παράταση για να δώσει στην παρέα του Ζιζού την πρόκριση στα προημιτελικά.
Εκεί περίμενε η ούτως ή άλλως σκληροτράχηλη Ιταλία που δεν είχε σκοπό να πουλήσει φτηνά το τομάρι της. Ο προημιτελικός έφτασε μέχρι και τα πέναλτι όπου το χαμένο πέναλτι του Luigi Di Biaggio έδωσε το εισιτήριο για τα ημιτελικά στους Γάλλους.
Η έκπληξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κροατία ήταν εκείνη που περίμενε τον Ζιντάν και την παρέα του στον ημιτελικό. Το σοκ για τους Γάλλους ήρθε με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου όταν ο Davor Suker άνοιξε το σκορ για τους φιλοξενούμενους.
Η γρήγορη απάντηση, όμως, του Thuram την οποία ολοκλήρωσε με ένα ακόμα γκολ στο ’70, σφράγισε την πρόκριση στο μεγάλο τελικό για τους Γάλλους, με ένα ολόκληρο έθνος να βρίσκεται στο πλευρό τους.
Ο αντίπαλος ήταν η πλέον ταλαντούχα ομάδα της διοργάνωσης. Η Βραζιλία των Ronaldo, Rivaldo και Roberto Carlos έκανε τα προγνωστικά σχεδόν αδύνατα καθώς όλοι προέβλεπαν έναν εξαιρετικά αμφίρροπο τελικό.
Ο Zinedine Zidane, όμως, είχε εντελώς διαφορετική άποψη. Δύο θανατηφόρες κεφαλιές έδωσαν γρήγορο προβάδισμα στην ομάδα του και το γκολ του Petit στις καθυστερήσεις ήρθε απλά να σφραγίσει τον θρίαμβο των Τρικολόρ και την πρώτη κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου στη Γαλλία.