Από το 1956 η «Χρυσή Μπάλα» έχει καθιερωθεί ως το σπουδαιότερο βραβείο για έναν ποδοσφαιριστή με βάση την απόδοση του σε ένα ημερολογιακό έτος. Ένα βραβείο που έχουν κατακτήσει οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές στην ιστορία, κανένας κάτοχος του όμως δεν κατάφερε να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο την επόμενη χρονιά!
Συνολικά, από το 1956 και μετά έχουν διοργανωθεί 15 Παγκόσμια Κύπελλα με 15 διαφορετικούς νικητές της Χρυσής Μπάλας, μόλις 6 μήνες πριν την εκάστοτε διοργάνωση. Κανείς εξ αυτών δεν οδήγησε την εθνική ομάδα της χώρας του στη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ας δούμε αναλυτικά τον κάθε νικητή:
1957-1958, Alfredo Di Stefano (Ισπανία)
Ο «θρυλικός» Alfredo Di Stefano, το μεγάλο «κανόνι» της Ρεάλ Μαδρίτης αγωνιζόταν με την εθνική ομάδα της Αργεντινής, της χώρας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μετά την αποτυχία της Αργεντινής να συμμετάσχει στα τελικά του 1950 και του 1954, ο Di Stefano πήρε την ισπανική υπηκοότητα, στα τέλη του 1956.
Το 1957 ο Di Stefano κατέκτησε τη 2η «Χρυσή Μπάλα» (σσ η 1η δόθηκε το 1956), μετά την εξαιρετική του σεζόν με την Ρεάλ, όμως σε εθνικό επίπεδο η Ισπανία δεν κατάφερε καν να φτάσει στα τελικά του θεσμού, αφού αποκλείστηκε από τη Σκωτία!
1961-1962, Omar Sívori (Ιταλία)
Ο δεύτερος κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» στη λίστα είναι ο Omar Sivori. Ο Αργεντινός επιθετικός, απέκτησε την ιταλική υπηκοότητα μετά από 4 χρόνια παρουσίας στην Ιταλία με τη φανέλα της Γιουβέντους.
Το 1961 κατέκτησε το βραβείο, όμως στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή, η Ιταλία έμεινε εκτός από τη φάση των ομίλων, ως 3η, πίσω από Δυτική Γερμανία και Χιλή. Ο δε Sivori σε 3 αγώνες δεν κατάφερε να σκοράρει.
1965-1966, Eusébio (Πορτογαλία)
Ο «Μαύρος Πάνθηρας» της Πορτογαλίας και της Μπενφίκα κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1965, αν και η ομάδα του είχε ηττηθεί από την Ίντερ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ο ίδιος βέβαια είχε κάνει μυθική χρονιά με περισσότερα γκολ από τις συμμετοχές του σε όλες τις διοργανώσεις!
Το 1966 η Πορτογαλία βρέθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αγγλίας και η πορεία της ήταν συγκλονιστική. Πέρασε με 3/3 τον όμιλο της, νικώντας μεταξύ άλλων και τη Βραζιλία του Πελέ, απέκλεισε στη συνέχεια και τη Βόρειο Κορέα και έφτασε ως τα ημιτελικά.
Η γηπεδούχος και, εντέλει, νικήτρια Αγγλία όμως, αποδείχτηκε αξεπέραστο εμπόδιο για τους Ίβηρες, οι οποίοι συμβιβάστηκαν, τελικά, με την 3η θέση. Ο Eusébio, βέβαια, έκανε το καθήκον του και με το παραπάνω σκοράροντας 9 φορές!
1969-1970, Gianni Rivera (Ιταλία)
Άλλος ένας Ιταλός στη λίστα, ο επιθετικός χαφ της Μίλαν, Gianni Rivera, κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1969. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, όμως, αν και έφτασε πολύ κοντά στην κορυφή, η Βραζιλία και ο Pele δεν γινόταν να χάσουν.
Ο Gianni Rivera, μάλιστα, λόγω διαμάχης με τον προπονητή του Ferruccio Valcareggi δεν αγωνίστηκε στον τελικό, όπου η ασυναγώνιστη Βραζιλία επιβλήθηκε των Ιταλών με 4-1.
1973-1974, Johan Cruyff (Ολλανδία)
Ο «ιπτάμενος Ολλανδός» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο τεράστιος Johan Cruyff, κατέκτησε τη δεύτερη «Χρυσή Μπάλα» της καριέρας του το 1973. Ήταν η χρονιά στην οποία πήρε τη μεταγραφή του από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, η Ολλανδία με μπροστάρη τον Cruyff ήταν ένα από τα μεγάλα φαβορί για να φτάσει στην κορυφή. Η «κατάρα» που ακολουθεί την Ολλανδία μέχρι και σήμερα όμως, στέρησε την εθνική και τον Cruyff από το πρώτο τους τρόπαιο.
Η Ολλανδία έφτασε μέχρι τον τελικό του τουρνουά, έχασε όμως από τη γηπεδούχο Δυτική Γερμανία του Γκερντ Μίλερ με 1-2. Ο Cruyff, βέβαια, κατέκτησε και το 1974 τη «Χρυσή Μπάλα».
1977-1978, Allan Simonsen (Δανία)
Ο Allan Simonsen είναι ο δεύτερος παίκτης της λίστας, μετά τον Alfredo Di Stefano, που δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Δανός φορ κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1977, μετά την καταπληκτική χρονιά του με την Γκλάντμπαχ.
Η εθνική ομάδα της χώρας του όμως δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο Simonsen δεν μπόρεσε να διεκδικήσει το τρόπαιο.
1981-1982, Karl-Heinz Rummenigge (Δυτική Γερμανία)
Ο Karl-Heinz Rummenigge, το επιθετικό υπερόπλο της Μπάγερν Μονάχου και της Δυτική Γερμανίας, κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» το 1981, για 2η συνεχόμενη χρονιά.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όμως, στα γήπεδα της Ισπανίας, η Δυτική Γερμανία απέτυχε να φτάσει στην κορυφή, αφού ηττήθηκε από την Ιταλία του Paolo Rossi στον τελικό με 1-3. Ο Rummenigge σκόραρε 5 φορές στο τουρνουά, όμως ο νικητής Rossi σκόραρε 6 φορές και στο τέλους του έτους κατέκτησε και τη «Χρυσή Μπάλα».
1985-1986, Michel Platini (Γαλλία)
Ο Michel Platini ήταν ο «οδηγός» της Γιουβέντους και της εθνικής Γαλλίας στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Με 3 συνεχόμενες «Χρυσές Μπάλες» στην κατοχή του (1983,1984,1985) ο Platini ήταν η μεγάλη ελπίδα της Γαλλίας για διάκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού.
Τελικά, η διάκριση ήρθε, μέσω της τιμητικής 3ης θέσης, όχι όμως και η κορυφή. Η Γαλλία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης, όπου ηττήθηκε από τη Δυτική Γερμανία με 0-2, με τον Platini, πάντως να σκοράρει 4 φορές στο τουρνουά.
1989-1990, Marco van Basten (Ολλανδία)
Τι μπορεί να πει κανείς για τον Marco van Basten και τη θρυλική Ολλανδία της εποχής του; Ο «Κύκνος της Ουτρέχτης» μεγαλουργούσε στα γήπεδα της Ιταλίας με τη φανέλα της Μίλαν, αλλά και με την εθνική της χώρας του, έχοντας δίπλα του συμπαίκτες όπως οι Ruud Gullit και Frank Rijkaard.
Ο van Basten κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» του 1988 και αυτή του 1989 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 στα γήπεδα της Ιταλίας που τόσο καλά γνώριζε, ήθελε να στεφθεί Πρωταθλητής Κόσμου.
Η Ολλανδία όμως απογοήτευσε τους πάντες, αφού πέρασε με δυσκολία από τη φάση των ομίλων, πριν μείνει εκτός διοργάνωσης στη φάση των «16» από τη μετέπειτα νικήτρια Δυτική Γερμανία, με ήττα 1-2.
Ο van Basten, μάλιστα, έμεινε «άσφαιρος» σε όλη τη διοργάνωση.
1993-1994, Roberto Baggio (Ιταλία)
Η «Θεϊκή Αλογοουρά», δηλαδή ο Roberto Baggio, έκανε απίθανα πράγματα με τη φανέλα της Γιουβέντους κατακτώντας τη «Χρυσή Μπάλα» του 1993, μπροστά από παίκτες όπως ο Bergkamp και ο Cantona.
Ο μεγάλος του στόχος όμως, ήταν να επαναφέρει στους τίτλους την Ιταλία 12 χρόνια μετά την κυριαρχία της επί ισπανικού εδάφους. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο των ΗΠΑ όμως, η Ιταλία ηττήθηκε στη «ρουλέτα» των πέναλτι από τη Βραζιλία στο τελικό της διοργάνωσης.
Ο Baggio αστόχησε στο 5ο πέναλτι της ομάδας του και αποδείχτηκε μοιραίος, ενώ είχε κάνει εξαιρετικό τουρνουά πετυχαίνοντας 5 τέρματα.
1997-1998, Ronaldo (Βραζιλία)
Το «Φαινόμενο» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Βραζιλιάνος Ronaldo, κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» του 1997 μετά τη συγκλονιστική χρονιά του σε Μπαρτσελόνα και Ίντερ.
Το 1998 Ronaldo και Βραζιλία ήθελαν να φτάσουν στο 2ο συνεχόμενο τρόπαιο σε Παγκόσμιο Κύπελλο, στα γήπεδα της Γαλλίας και όλα έδειχναν ότι μάλλον θα τα καταφέρει.
Η επιληπτική κρίση που έπαθε, όμως, ο Ronaldo το βράδυ πριν τον τελικό, επηρέασε τόσο τον ίδιο όσο και όλη την ομάδα με αποτέλεσμα η γηπεδούχος Γαλλία να πανηγυρίσει τον τίτλο, νικώντας με το εμφατικό 3-0 τη «Σελεσάο».
2001-2002, Michael Owen (Αγγλία)
Ο Michael Owen βίωσε μία σχεδόν ονειρεμένη χρονιά το 2001 όταν με τη φανέλα της Λίβερπουλ κατέκτησε Κύπελλο και Λιγκ Καπ Αγγλίας αλλά και το Κύπελλο UEFA εκείνης της σεζόν. Σκοράροντας ακατάπαυστα και οδηγώντας την ομάδα του, δεν θα μπορούσε να μην κατακτήσει τη «Χρυσή Μπάλα» του 2001.
Το 2002 στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας και της Νοτίου Κορέας, η Αγγλία ζητούσε την επιστροφή στην κορυφή 36 χρόνια μετά. Η εθνική ομάδα όμως, απογοήτευσε αφού αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη Βραζιλία, η οποία κατέκτησε το τρόπαιο με πρωταγωνιστή τον Ronaldo.
Ο Owen σκόραρε μόλις μία φορά στο τουρνουά, σκορπίζοντας απογοήτευση στους φίλους της Αγγλίας.
2005-2006, Ronaldinho (Βραζιλία)
Ό,τι και να πει για τον Ronaldinho θα είναι λίγο. Ένας «μάγος» της μπάλας, ο οποίος έκανε πράγματα που ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί. Κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα» του 2005, ακόμα και αν η Μπαρτσελόνα έμεινε εκτός Champions League από την Τσέλσι στους «16» της διοργάνωσης.
Το 2006 η Βραζιλία έμοιαζε ικανή να κάνει το back to back στις κατακτήσεις Παγκοσμίων Κυπέλλων, με τον Ronaldinho οδηγό, όμως η Γαλλία είχε διαφορετική γνώμη.
Στη φάση των «8» πέταξε έξω τη Βραζιλία στο δρόμο της για τον τελικό, ενώ ο Ronaldinho δεν σκόραρε ούτε μία φορά στα παιχνίδια που αγωνίστηκε!
2009-2010, Lionel Messi (Αργεντινή)
Ο Lionel Messi κατέκτησε την 1η από τις 5 «Χρυσές Μπάλες» της καριέρας του το 2009, όταν η Μπαρτσελόνα κατέκτησε το Champions League.
Φυσιολογικά, όλοι περίμεναν ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής το 2010, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, υπό τις οδηγίες, μάλιστα, του Diego Armando Maradona, θα επανέφερε την Αργεντινή στην κορυφή.
Τελικά, η «Αλμπισελέστε» απογοήτευσε, αφού αποκλείστηκε από τη Γερμανία στα προημιτελικά με 0-4, ενώ ο Messi δεν σκόραρε καμία φορά.
2013-2014, Cristiano Ronaldo (Πορτογαλία)
Ο Cristiano Ronaldo ήταν ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου για το 2013, για 2η φορά στην καριέρα του και 1η ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί το Champions League να κατέληξε στα χέρια της Μπάγερν Μονάχου, και το Ισπανικό Πρωτάθλημα στην Μπαρτσελόνα, όμως ο Cristiano έκανε θαύματα.
Το μεγαλύτερο όμως θαύμα δεν το έκανε με τη φανέλα της Ρεάλ, αλλά με αυτήν της Πορτογαλίας όταν στα μπαράζ για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο αντιμετώπισε τη Σουηδία του Zlatan Ibrahimovic.
Σε μία από τις πιο «επικές» μάχες που έχουμε δει ποτέ, οι δύο σταρς μετέτρεψαν τους διπλούς αγώνες σε μία μεταξύ του μονομαχία με νικητή τον Πορτογάλο. Η εθνική της χώρας του επικράτησε με συνολικό σκορ 4-2 (1-0 εντός και 3-2 εκτός), ή καλύτερα ο Ronaldo επικράτησε με 4-2 του Zlatan, αφού κανείς άλλος παίκτης δε σκόραρε!
Στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία, η Πορτογαλία δεν ήταν μέσα στα μεγαλύτερα φαβορί, έπαιζε όμως με τις δικές της πιθανότητες και τον καλύτερο παίκτη του κόσμου στη σύνθεση της. Τελικά αποκλείστηκε από τον όμιλο της, ως 3η πίσω από Γερμανία και ΗΠΑ, με τον αστέρα της να σκοράρει μία φορά.
2017-2018, Cristiano Ronaldo (Πορτογαλία)
Ο Cristiano Ronaldo κατέκτησε και την περσινή «Χρυσή Μπάλα», μετά το Ισπανικό Πρωτάθλημα και το Champions League με τη Ρεάλ Μαδρίτης και μένει να δούμε αν θα μπορέσει να «σπάσει» την κατάρα και να κατακτήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, πως ο Ronaldo θα πάει στα γήπεδα της Ρωσίας και ως Πρωταθλητής Ευρώπης με τη χώρα του από το Euro του 2016.